Zondagochtend. Ik word wakker met een vrolijke kriebel in mijn buik. O ja! Ik mág weer! Vandaag is het eerste optreden dit seizoen met Vocal Group Tous les Oiseaux d’ Europe.
Nu zing ik eigenlijk elke dag. Vaak zonder dat ik het door heb.
‘Waarom doet jouw moeder dat?’ vroeg een vriendinnetje van mijn zoon jaren geleden.
‘Wat?’
‘Dat zingen’
‘O dat. Dat doet ze altijd’, reageerde mijn zoon, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
Toen zong ik nog niet bij deze vocal group. En dít zingen is wel even andere koek!
Vorig jaar was er bij Tlode (voor de insiders, want de echte naam is nogal een tongbreker) een plekje voor een hoge sopraan. Ik had al het een en ander gehoord over deze groep; hoog niveau, bijzondere nummers, mooie arrangementen. En hard werken. Ik was wel toe aan een beetje uitdaging op zanggebied. Dus ik woonde een repetitie bij en kwam stuiterend thuis. Dit was gaaf! Dit was wat ik wilde. Ik kon er die nacht bijna niet van slapen.
Tijdens de auditie zag je mijn blouse trillen in het ritme van mijn hartslag, zo spannend vond ik het! Ondanks dat werd ik gelukkig aangenomen en mocht ik direct beginnen. Ik rolde meteen in twee bijzondere projecten, (het ICE project met nummers van Björk, gezongen samen met een orkest, en een drie-korenproject in het kader van de herdenking van de kerstvloed van 200 jaar geleden) en proefde daarna pas van het ‘echte’ repertoire. Prachtig!
En vandaag (16 september) is dus mijn 3e ‘echte’ optreden. In een kerkje in Thesinge, op het zonnige Groninger platteland. Het is nog erg fris in dit witte kerkje. De kachel die standaard midden in het gangpad staat -met zijn enorme kachelpijp helemaal naar boven- brandt nog niet. Helaas.
Gelukkig krijgen we het van het inzingen een beetje warm. Wat zingt het heerlijk in zo’n kerkje. Wát een akoestiek. Hier en daar nog wat aarzelingen, gauw nog even spieken in de bladmuziek. Zo vlak na de zomervakantie zijn sommige stukjes wel een beetje weggezakt. (Thuis gaat het oefenen altijd prima, maar zo samen is toch anders!)
We zingen op het feest van een trouwe fan, Pluc Plaatsman en zijn vrouw Irene. Hij heeft ons al vaker gevraagd op te treden in het kader van een cultureel programma. Maar vandaag dus voor het prive-feest ter ere van hun verjaardagen.
Wat is het leuk! Wat klinkt het betoverend mooi, daar in dat kerkje. We overtreffen onszelf (je moet weten dat de generale helemaal niet zo goed ging. Ssst, niet verder vertellen hoor). Hoe ontroerend is het dan als de mensen in het publiek tranen in hun ogen krijgen bij bepaalde nummers. Dan weet je dat het raakt.
Pluc en zijn vrouw luisteren. Soms geroerd, soms met een grote glimlach. Helemaal als Hans het voor elkaar krijgt om heel het publiek ‘lang zullen ze leven, in de gloria’, in een soort canon, te laten zingen, midden in ons nummer ‘Kom terug’.
Na afloop galmt het ‘in de gloria’ nog lang na in mijn hoofd. Het was een hemelse middag.
– Petra Niemeijer –